4 Ocak 2013 Cuma

Kırmızı ama başlıksız yazı.

Ne kadar sevdiğini anlatamıyorsun ya bazen, durup dururken kırılıyorsun. Anlatamıyorsun. Ama sebebi belli, sonucu belli nihayetinde: ÇOK SEVMEK.
Normalde hiç umursamayacağın tek bir bakışın altında bile binlerce sebep arıyorsun. Korkuyorsun, kaybedeceksin diye ölümüne korkuyorsun.
Korkuyorsun çünkü çok güzel bir şey yaşıyorsun. İnsan gerçekten sadece çok sevdiği bir şeyi kaybetmekten korkar. Çok korkuyorum. Ben hayatımda ilk kez, çok ama çok korkuyorum. 
Korku zehir gibi bi his. İçimde yayılıyor, hissediyorum. Korktukça kuruyorum, kurdukça kırıyorum.
Sebebi belli, sonucu belli nihayetinde, çok seviyorum. Anlatamıyorum.
Çok seviyorum, bırak korkayım. Korkmadığım zaman sen kork asıl..
Mesela aldığın kolyeyi takmıyorum diye kırılıyorsun ya.. Ben onu takmaya kıyamıyorum. Ne bilesin.
Bu aralar kafam çok karışık. Senli, benli, bizli bir sürü şey var. Yine derdimi anlatamadım değil mi? 
Ben anlatamamayı da seviyorum be adam. Senin canın sağ olsun.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

İzleyiciler